MKS Polar Wrocław - strona nieoficjalna

Poziom motywacji i adrenaliny, który pozostał kazał nam patrzeć śmiało w przyszłość i myśleć pozytywnie. Cel został postawiony wysoko, właściwie najwyżej jak to możliwe – gramy o mistrzostwo.

Dzisiaj, na koniec sezonu jako pierwsze nasuwa mi się jedno zdanie, chyba najtrafniej podsumowujące postawę wiodących zawodników i zespołu: „WSZYSTKO, ALBO NIC”. Bo gdy okazało się, że Zagłębie uciekło i raczej nie damy im rady to niektórzy odpuścili. Nas było stać na to, żeby być drugim, może trzecim zespołem ligi, ale od początku miałem przeczucie, że takie półśrodki nie wchodziły w rachubę w przypadku tego zespołu. Z pewnością przy takim podejściu do sprawy można doszukać się i negatywnych i pozytywnych stron szkolenia w młodzieżowym sporcie, ale to już jakby odrębny temat.

Początek jak pamiętamy był fenomenalny. Po kilku kolejkach staliśmy się postrachem ligi. Przypomnijmy: otwarcie sezonu 5:1 z Motobi, następnie 10:1 (jest to najwyższe zwycięstwo w LDJ sezonu 2011/2012) z Polonią Świdnica, lekkie rozregulowanie i tylko 1:0 z Oławą, po czym znowu 5:1 z Miedzią. Było też bardzo cenne zwycięstwo na Śląskiem w atmosferze powiedzmy sobie co najmniej  "niekomfortowej" dla Polaru.

Nie ominął nas efekt „zadyszki”. Dwa niespodziewane remisy i ... sporo powietrza zeszło z drużyny. A właśnie decydujący moment nadchodził. Minimalna i pechowa porażka z Zagłębiem i to był już koniec tamtego zespołu. Zostało to nieatrakcyjne NIC. Nie mam pretensji do niektórych zawodników, że myśleli tylko o WSZYSTKIM. Ja ich znałem i wiedziałem jakie motywy nimi kierują, i rozumiałem ich. Nie udało mi się niestety podporządkować indywidualnych potrzeb i myślenia poszczególnych osób w jeden cel.

Od 10 kolejki, a szczególnie od wiosny w meczach nie grało już 7-8, a nawet 9 zawodników z początku sezonu.

Rozpoczynając rundę wiosenną słyszałem różne negatywne opinie o zespole. Niektórzy liczyli ile punktów potrzeba do utrzymania. Byli tacy, którzy twierdzili, że jesteśmy oprócz Karkonoszy najsłabsi. Co ciekawe, były nawet uwagi na temat złej taktyki, ustawienia itp. J.

A jakie były fakty?:

-         14 zawodników w kadrze

-         2 poważne kontuzje podstawowych zawodników (najpierw Omar, potem Maniek – obaj po pół rundy)

-         3 czerwone kartki (plus regularne pauzy zawodników za żółte)

 Dlatego mimo wszystko, myślę że zespół, który już od połowy wiosny nie mógł skompletować 11 zawodników do gry, łatając „dziury w składzie”, by w 11 dokończyć mecz, zasłużył na pochwałę. To tym samym powinno uświadomić jaki potencjał drzemie w zawodnikach, którzy brali odpowiedzialność za zespół. Grając praktycznie 11 – 13 zawodnikami rewelacyjnie wytrzymaliśmy trudy ligi. Po ostatnim meczu z Orłem można mieć wrażenie „głodu gry” u zawodników, którzy „zabiegali” rywala walczącego o utrzymanie.Pokuszę się jeszcze o kilka najistotniejszych ocen. Zdecydowanie linia obrony była naszą najmocniejszą formacją. Najrówniejszą formę zaprezentował kapitan Jachimowski. Od meczu z Lubinem życiową formą błyszczał Stępkowski. To był zdecydowanie jego najlepszy okres gry w juniorach. Dobrze prezentowali się boczni obrońcy Skrzydło i Molski, którzy w duecie zdobyli najwięcej bramek na wiosnę. Sprawdził się Zdybel, który podnosił jakość gry w linii pomocy.  Solidny był Garncarz. Oczywiście słowa uznania dla Mańka, który walczył w każdej minucie gry na boisku. (Teraz walczy z ciężką kontuzją, ale przy takim charakterze tylko patrzeć jak wróci na boisko). Zawiodły formacje ofensywne. Marnowaliśmy zbyt wiele bardzo dogodnych sytuacji.Nie winię jednak nikogo. Każdemu może się zdarzyć słabszy moment i potrzebuje zmiany. My takiej możliwości nie mieliśmy. Chłopcy zaciskali zęby i musieli grać. To m. in. dlatego zespół grał w kratkę. Na wiosnę rozegraliśmy 2 bardzo dobre mecze w Wałbrzychu i Ząbkowicach odnosząc w nich zwycięstwa (po ostatnim zwycięskim meczu uplasowaliśmy się na 5 miejscu, ale jak okazało się niewłaściwy zapis faulu taktycznego wykonany przez sędziego w protokole z Oleśnicy spowodował walkowera w meczu z Orłem i ostatecznie 7 miejsce). Dobre mecze zagraliśmy w Oleśnicy (zwycięstwo), z Polonią/Spartą (remis), z Karkonoszami (zwycięstwo) oraz ze Śląskiem (porażka).Były mecze z momentami dobrej gry Miedź (remis), Oława (porażka), Chrobry (remis).Najsłabsze mecze zagraliśmy z Lechią, FC, Lubinem i Stalą. W jednym z meczów – pomimo naprawdę dobrego początku - musieliśmy uznać wyższość sędziego, z którym przegraliśmy 1:4. Trudno zrozumieć w imię czego arbiter tego meczu postanowił kompromitować się na oczach wielu ludzi i zawodników. Kończymy emocjonujący sezon, w którym były momenty wzlotów i upadków, z nadzieją na lepszy czas. Trzon drużyny pozostaje, na pewno pojawią się nowe twarze, dochodzą obiecujący zawodnicy z juniora młodszego.

Mamy za sobą cenne doświadczenie z tego mijającego sezonu i więcej czasu na spokojne przygotowanie solidnego zespołu. A cele? Zawsze trzeba mierzyć wysoko, najwyżej jak to możliwe.

I grać o WSZYSTKO w szerokim znaczeniu tego słowa.

Autor: MR

• Komentarzy [7]
• czytano: [887]
• DO